ღამეა. ქუჩები ჩაბნელებულია,, სიჩუმეა, მხოლოდ შენი
ნაბიჯების ხმა ისმის, მაგრამ გრძნობ, რომ მარტო არ ხარ, მიმოიხედავ არავინაა, ამ დროს
მიხვდები „ის" სადღაც სიბნელეში იმალება, ოღონდ შენიშინაგანი
სამყაროს სიბნელეში, მას გამოღწევა სურს და მემგონი მოახერხებს კიდეც, ის ხომ „ღამის
გუშაგია", რომელიც შესაფერის დროს ელოდება ძალის გამოსავლენად. ის არარელურია მაგრამ
იწვევს რეალურ გრძნობას შიშს. სწორედ ეს შიშია ის ძალა, რომელიც შიგნიდან გღრღნის და
შენს სულს არ ასვენებს, ის აღვიძებს ფანტაზიებს, საიდანაც საზრდოობს, ემონები მას,
ვერ უმკლავდები, კარგავ საღი აზროვნების უნარს, გჭირდება დახმარება, რომელს მოსვლის
იმედი არა გაქვს. არადა „იმედი ყველაზე ბოლოს კვდება", ეს იცი, მაგრამ შიშმა ფსიქოლოგიურადაც
გაგტეხა. ცდილობ სუსტი წერტილის პოვნას და აი ისიც, შენი ფანტაზია საიდანაც ის საზრდოობს,
შენს ფანტაზიებს უბრალოდ სჭირდებათ სწორი გზის ჩვენება, უნდა აამოქმედო და წარმოიდგინო
რაიმე სასიამოვნო, რაიმე რაც დაგეხმარება ნებისყოფის გაძლიერებაში. და აი შენ ის იპოვე.
შენი მეორე მე, მარტო აღარ ხარ, მემგონი შეძლებ მის დამარცხებას. ყველაფერი შენზეა
დამოკიდებული...
